Eline

 

 

Mijn dagboek: HET MOEDERHUIS

Dag 1
Nou, daar ben ik dan. na de negen maanden die ik achter de rug heb, hoop ik wel dat het de moeite waard zal zijn! Tijdens al dat vreselijke gepers besloot ik flink te zijn. Maar toen ik er eindelijk uitkwam, werd al die flinkheid beloond met geschrokken gezichten en paniekerig geschreeuw van ‘De baby huilt niet!’ en daarna de vernedering van ondersteboven gehouden en op mijn achterwerk gemept te worden. Dus gaf ik ze hun zin maar en brulde de hele boel bij elkaar. Dat beviel ze veel beter. Ze waren nog niet klaar met op mijn achterwerk te slaan of de volgende vernedering kwam er al aan: een obsessieve belangstelling voor mijn edele delen. Ik weet wel dat ze bijna negen maanden hebben moeten wachten om te zien van welk geslacht ik was, maar een beetje minder had toch zeker ook wel gekund! Dan word ik in een deken gewikkeld en Haar in de armen geduwd. ‘Ach, wat een oezepoezelige engeltje ben jij,’ begint ze te kroelen. ‘Ben jij mammies kleine hoeperdepoepertje?’ Het was ondanks al dat slijmerige gedoe een interessant ogenblik – mijn eerste kans het gezicht te zien van de vrouw die de laatste negen maanden mijn mobiele verblijfplaats is geweest. Ik kan niet zeggen dat ze er op haar best uitzag….

Dag 2
Ik heb me echt met hart en ziel in dat voedingsgedoe gestort. Zij is er een beetje zenuwachtig over. In theorie heeft Ze altijd wel geweten waar Haar borsten voor dienden, maar het is niet iets wat je droog kan uitproberen. Ze zit er nu al over in dat Ze misschien niet genoeg melk voor me kan produceren. Dat zal ik onthouden: Het onthouden van medewerking bij het eten is een effectieve vorm van emotionele chantage. Toen Hij op bezoek kwam, bracht Hij het fototoestel mee. Zij had Haar haren gewassen, Haar gezicht een beetje opgemaakt en een schone nachtjapon aangedaan om er zo goed uit te zien als in de omstandigheden mogelijk is (niet al te best dus) voor de staatsiefoto’s. Ik dacht dat ik de boel aardig verziekt had door Haar schone nachtjapon onder te spugen net op het moment dat Hij afdrukte, maar Hij scheen nota bene blij te zijn dat Hij daar een opname van had. Ik heb het vreemde gevoel dat alles wat ik doe, iedere beweging die ik maak, de komende weken op de plaat gaat worden vastgelegd. … Later kreeg Zij woorden met de zuster. Ze is ervan overtuigd dat baby’s gevoed moeten worden wanneer ze erom vragen, maar de zuster vindt dat het me heus geen kwaad zal doen vier uur te wachten tussen de voedingen. De zuster heeft natuurlijk gelijk, maar ik ben blij te kunnen melden dat Zij toestemming heeft gekregen Haar eigen systeem te volgen. Dat is goed nieuws voor mij, want voeden wanneer erom wordt gevraagd biedt veel meer mogelijkheden voor totale ontwrichting en chaos. De zuster is het er niet mee eens en mompelt duister dat ‘Zij Haar eigen graf graaft’. Nou reken maar van Yes.

Uit ‘Dagboek van een ettertje’ door Simon Brett