Eline

 

 

Mijn dagboek: TWEEDE MAAND

Dag 7
Geëxperimenteerd met een nieuwe manier van huilen. Het klinkt een stuk doordringender en ik doe wat schudden en snikken tussen het gebrul door. Het werkte voortreffelijk. Ze kreeg meteen weer die paranoïde blik in Haar ogen. Toen deed ik net alsof ik honger had, maar verloor alle belangstelling voor de tepel zodra deze werd aangeboden, en begon weer te brullen. Volgens de nieuwe methode natuurlijk. Ze stapte regelrecht naar dat boek.
Tegen de tijd dat Hij van kantoor kwam, had Ze in de inhoud gevonden wat Ze zocht: ‘Derde-maandskoliek’. Dat bevalt me wel. Klinkt goed. Leuk om een officieel klinkende medische verklaring te hebben voor het feit dat ik gewoon een klein ettertje ben.
En het geeft mij bovendien een vrijbrief me de komende weken allerafgrijselijkst te misdragen.

Dag 17
Het bevalt me niets. Volgens mij begint Ze eraan te wennen mij om zich heen te hebben. Ik hoorde van morgen een telefoongesprek toen Ze dacht dat ik sliep.’O, we zouden het enig vinden te komen eten,’ kweelde Ze. ‘Ach nee, de baby is geen enkel probleem. Slaapt tegenwoordig overal doorheen. We nemen gewoonweg een reiswiegje mee en zetten dat ergens in een slaapkamer of zo en denken er verder niet aan tot we naar huis willen.’ Daarna had ze de brutaliteit te zeggen: ‘Alleen door het feit dat we een baby hebben laten we ons sociale leven niet in de war sturen.’ Oef! Wat een uitdaging!

Dag 18
Ik speelde met de gedachte een dezer dagen mijn eerste lachje te doen, maar na wat Ze over dat etentje zei, kunnen ze ernaar fluiten.

Dag 22
Bijna in de fout gegaan en per ongeluk gelachen na mijn ochtendvoeding. Ik wist er nog net op tijd een boertje van te maken.

Dag 23
Ze heeft het boek weer ingekeken en ontdekt dat baby’s hun eerste lachje produceren tussen een maand en zes weken. Ze zijn nu doodongerust omdat ik dat niet heb gedaan.
Het probleem is, dat hun bezorgdheid zo komisch is dat ik de grootste moeite heb mijn mondhoeken naar beneden te houden.

Dag 25

Op bezoek bij vrienden, mijn Ouders hielden het tot kwart voor tien uit, toen pakten ze mijn spullen bij elkaar en bliezen diepvernederd de aftocht. ‘De baby is geen enkel probleem’ – nou, met dat zinnetje zullen ze niet gauw nog eens op te proppen komen!

Dag 26
Als edelmoedige overwinnaar produceerde ik vandaag mijn eerste lachje. …
Ze kon het eerst niet geloven. Ze pakte me alleen maar op en mompelde: ‘Last van een boertje?’ Ik lachte nog eens. Niets. Om haar pijnlijk trage begrip een beetje op te jutten, voegde ik een vrolijk gegorgel toe aan het vertrekken van de lippen, en eindelijk had ze het door. ‘Baby lacht!’ schreeuwde ze luidkeels. ‘Baby lacht!’ Dat was het gewenste effect. Hij kwam de trap opstormen en tuurde sentimenteel in mijn wiegje. Ik begon prompt te brullen.. Hij zal Zijn eerste lachje moeten verdienen.

Uit ‘Dagboek van een ettertje’ door Simon Brett